Een zonneconstante is een meting van de elektromagnetische straling van de zon die op een meter in het kwadraat beschikbaar is op de afstand van de aarde tot de zon. De zonneconstante wordt gebruikt om de snelheid te kwantificeren waarmee energie wordt ontvangen op een oppervlakte-eenheid, zoals een zonnepaneel. In deze context geeft de zonneconstante een totale meting van de stralingsenergie van de zon zoals die op een bepaald punt wordt geabsorbeerd.
Zonneconstanten worden gebruikt in verschillende atmosferische en geologische wetenschappen. Hoewel de zonneconstante een constante wordt genoemd, is deze slechts relatief constant. De relatieve constante varieert wel met 0,2% in een cyclus die eens in de elf jaar een piek vertoont. De eerste poging om de zonneconstante te schatten werd gedaan door Claude Pouillet in 1838 op 1,228 kW/m2. De constante wordt geschat op een zonneminimum van 1,361 kW/m2 en een zonnemaximum van 1,362.
Het hele spectrum van elektromagnetische straling wordt meegenomen in de meting van een zonneconstante en niet alleen dat van het zichtbare licht. De beste directe metingen van de zonneconstante worden gedaan vanaf satellieten. De Stefan-Boltzmanconstante kan ook worden gebruikt als middel om een zonneconstante te berekenen. In deze context definieert de constante het vermogen per oppervlakte-eenheid dat door een zwart lichaam wordt uitgezonden als functie van zijn thermodynamische temperatuur.