Een tijdbank is een op wederkerigheid gebaseerd werkhandelssysteem waarin uren de valuta zijn. Met tijdbankieren kan een persoon met een bepaalde vaardigheden uren werk sparen en ruilen voor gelijke uren werk in een andere vaardigheden set in plaats van te betalen of betaald te worden voor diensten.
De gespaarde uren worden altijd gelijk verhandeld, ongeacht de geleverde diensten. Deze gelijkheid is bedoeld om de banden in de gemeenschappen te bevorderen en, door alle bijdragen gelijk te waarderen, de gelijkheid in de gemeenschappen zelf aan te moedigen.
Het systeem van time banking heeft enkele beperkingen. Zo mag het geen geldwaarde toekennen aan de geboekte diensten of uren, omdat deze dan belastbaar zouden worden. Deze beperking betekent dat werknemers niet gemakkelijk diensten buiten de gemeenschap kunnen aanbieden.
Critici vrezen ook dat tijdbankieren de marktwerking kan verstoren, waardoor economische problemen kunnen ontstaan. Maar met de economische problemen die de vrije markteconomie de laatste jaren al heeft veroorzaakt, wordt het systeem vaak meer gezien als een oplossing dan als een bedreiging.
Tijdbankieren is in 1980 uitgevonden door Edgar Cahn, een Amerikaanse professor in de rechten, om onvervulde maatschappelijke behoeften aan te pakken in de nasleep van bezuinigingen op sociale programma's tijdens de Reagan-regering. Cahn zei dat hij het systeem had bedacht als een manier om "fatsoen, zorgzaamheid en een passie voor rechtvaardigheid" te belonen
In deze video beschrijft Cahn waarom hij het tijdbankconcept heeft ontwikkeld en hoe het werkt:
Zie ook: sharing economy, gift economy, barter economy