Retinascanning is een biometrische verificatietechnologie die een beeld van het netvliesbloedvatpatroon van een individu gebruikt als uniek identificatiekenmerk voor toegang tot beveiligde installaties.
Biometrische verificatietechnologieën zijn gebaseerd op manieren waarop individuen uniek kunnen worden geïdentificeerd door middel van een of meer onderscheidende biologische kenmerken. Unieke identificatiemiddelen zijn onder meer vingerafdrukken, handgeometrie, oorlelgeometrie, netvlies- en irispatronen, stemgolven, DNA en handtekeningen.
Netvliesscanners worden op veel militaire bases, kernreactoren en andere zwaarbeveiligde locaties gebruikt vanwege hun kracht als veiligheidsmaatregel. Netvliesscans zijn bijna onmogelijk te vervalsen. Bovendien, omdat het netvlies na de dood zo snel vervalt, kan een scan alleen worden gemaakt van een levend mens.
Hoewel sommige smartphone-apps beweren dat ze gebaseerd zijn op netvliesscanning, zijn ze meestal gebaseerd op irisscanning, een methode om mensen te identificeren op basis van unieke patronen binnen het ringvormige gebied rond de pupil van het oog. Netvliesscans zijn ongeveer 70 keer nauwkeuriger dan irisscans en 20.000 keer nauwkeuriger dan methoden op basis van vingerafdrukken. Een netvliesscan vereist echter wel dat de proefpersoon zich gedurende de gehele 15 seconden op één punt concentreert.
Het scannen van het netvlies gaat terug tot 1935 in conceptie, door de artsen Carleton Simon en Isadore Goldstein. Gecommercialiseerd gebruik gaat terug tot 1984 met het bedrijf Eyedentity, dat pionierde met de eerste apparaten die netvlies-scantechnologie gebruikten.