Push to talk (PTT), is een middel voor ogenblikkelijke communicatie dat gewoonlijk in draadloze cellulaire telefoondiensten wordt gebruikt en waarbij een knop wordt gebruikt om een toestel van de stemoverdrachtsmodus naar de stemontvangstmodus om te schakelen. De werking van telefoons die op deze manier worden gebruikt, is vergelijkbaar met het gebruik van "walkie talkie". PTT schakelt een telefoon van full duplex modus, waarin beide partijen elkaar tegelijkertijd kunnen horen, naar half duplex modus, waarin slechts één partij tegelijk kan spreken. Meerdere partijen in het gesprek kunnen ook worden opgenomen.
Alle grote draadloze carriers zijn bezig met het uitrollen van versies van de dienst, die al jaren op grote schaal wordt gebruikt door Nextel (met behulp van het Integrated Digital Enhanced Network, of iDEN ) in de telecommunicatie- en bouwsector. Deze nieuwe versies van PTT, soms omschreven als "Push To Talk over Cellular" (PoC), zijn gebaseerd op 2,5G- of 3G-pakketgeschakelde netwerken die gebruik maken van een vorm van VoIP op basis van SIP- en RTP-protocollen in plaats van iDEN. Hoewel de huidige normen alleen gebruikers in staat stellen om met anderen te praten binnen eigen mobiele telefoonnetwerken, kunnen toekomstige samenwerking tussen bedrijven en overeenstemming over normen interoperabiliteit mogelijk maken tussen handsets van verschillende carriers.
Traditioneel gezien is een grote aantrekkingskracht op consumenten en bedrijven die PTT gebruiken de mogelijkheid om op verzoek te communiceren zonder gebruik te maken van toegewezen minuten binnen een belplan. Deze prikkel kan afnemen als carriers hun prijsstructuren aanpassen om PTT op te nemen in data-abonnementen of in reguliere minuten.
Oege mobiele telefonie maakte ook gebruik van een vorm van PTT in de jaren tachtig van de vorige eeuw. Net als bij de vaste telefonie aan het begin van de 20e eeuw, hielden gebruikers van mobiele telefoons een PTT-knop enkele seconden ingedrukt om een operator te waarschuwen. Wanneer de gebruiker de knop losliet, vroeg een telefonist naar het nummer dat de gebruiker wilde bellen. De gebruiker zond dan terug en vertelde de operator het gewenste nummer, waarna de operator vervolgens de draadloze telefoon verbond met het gewenste nummer.