Magnetische veldsterkte is een van de twee manieren waarop de intensiteit van een magnetisch veld kan worden uitgedrukt. Technisch wordt onderscheid gemaakt tussen de magnetische veldsterkte H, gemeten in ampère per meter (A/m), en de magnetische fluxdichtheid B, gemeten in Newton-meters per ampère (Nm/A), ook wel teslas (T) genoemd.
Het magnetisch veld kan worden gevisualiseerd als magnetische veldlijnen. De veldsterkte komt overeen met de dichtheid van de veldlijnen. Het totale aantal magnetische veldlijnen dat een gebied binnendringt, wordt de magnetische flux genoemd. De eenheid van de magnetische flux is de tesla meter in het kwadraat (T - m2, ook weber genoemd en gesymboliseerd Wb). De oudere eenheden voor de magnetische flux, de maxwell (gelijk aan 10-8 Wb), en voor de magnetische fluxdichtheid, de gauss (gelijk aan 10-4 T), zijn verouderd en worden tegenwoordig nog maar zelden gebruikt.
De magnetische fluxdichtheid neemt af met toenemende afstand van een rechte stroomvoerende draad of een rechte lijn die een paar magnetische polen verbindt waaromheen het magnetisch veld stabiel is. Op een gegeven plaats in de nabijheid van een stroomvoerende draad is de magnetische fluxdichtheid recht evenredig met de stroom in ampère. Als een ferromagnetisch voorwerp, zoals een stuk ijzer, in een magnetisch veld wordt gebracht, is de "magnetische kracht" die op dat voorwerp wordt uitgeoefend recht evenredig met de gradiënt van de magnetische veldsterkte op de plaats waar het voorwerp zich bevindt.