Een Langmuir-Blodgett (LB) film is een geheel van monolagen, of lagen van organisch materiaal met een dikte van één molecule, afgezet op een vaste ondergrond. Een LB-film kan uit één enkele laag bestaan of uit vele, tot een diepte van enkele golflengtes zichtbaar licht.
De term Langmuir-Blodgett komt van de namen van een onderzoeker en zijn assistent, Irving Langmuir en Katherine Blodgett, die begin 1900 unieke eigenschappen van dunne films ontdekten. Langmuir's oorspronkelijke werk betrof de overdracht van monolagen van vloeibare naar vaste substraten. Enkele jaren later breidde Blodgett het onderzoek van Langmuir uit tot de afzetting van meerlaagse films op vaste substraten.
Door monolagen van organisch materiaal van een vloeistof op een vast substraat over te brengen, kan de structuur van de film op moleculair niveau worden gecontroleerd. Dergelijke films vertonen verschillende elektrochemische en fotochemische eigenschappen. Dit heeft sommige onderzoekers ertoe gebracht LB-films te beschouwen als een mogelijke structuur voor geïntegreerde schakelingen (IC's). Uiteindelijk zou het mogelijk kunnen zijn een LB-film geheugenchip te construeren waarin elk databit wordt vertegenwoordigd door één molecuul. Complexe schakelnetwerken zouden kunnen worden gefabriceerd op meerlaagse LB-film chips.