Een inductief argument is het gebruik van verzamelde gevallen van bewijs van iets specifieks om een algemene conclusie te ondersteunen. Inductief redeneren wordt gebruikt om de waarschijnlijkheid aan te tonen dat een argument in de toekomst waar zal blijken te zijn.
In een inductief argument wordt de evidente waarheid van een uitspraak geverifieerd door voorbeelden die waar zijn gebleken of die waar blijken te zijn. In het geval van een inductieve redenering kan een uitspraak waar lijken totdat een uitzondering wordt gevonden. Iemand zou bijvoorbeeld inductief kunnen redeneren dat alle mensen 10 tenen hebben, totdat hij een uitzondering ziet.
Vaak is inductief redeneren gebaseerd op indirect bewijs van een min of meer beperkte steekproefomvang. Door deze beperking kan een argument dat wordt ondersteund door inductief redeneren worden weerlegd door een enkele negatieve steekproef.
Inductief redeneren is zeer vatbaar voor mislukkingen als gevolg van cognitieve bias, waarbij de onderzoeker ziet wat hij verwacht dat zijn argument zal ondersteunen. Hoewel inductieve argumenten overtuigend kunnen zijn en aantonen dat een argument waarschijnlijk waar lijkt te zijn, kunnen ze nooit worden beschouwd als een volledig bewijs, in tegenstelling tot deductieve argumenten die, wanneer ze zijn gebaseerd op ware premissen en een geldig argument, worden verondersteld waar te zijn (totdat ze worden weerlegd).
Waar inductief redeneren bewijs uit het verleden of het heden neemt om een conclusie van een toekomstige voorspelling te ondersteunen, neemt deductief redeneren bestaande premissen om een bestaande of voorbije toestand af te leiden.
Zie ook: kritisch denken