Geplande veroudering is het concept dat een product moet worden ontworpen en geproduceerd met de wetenschap dat het slechts een beperkte tijd populair, nuttig en functioneel zal zijn.
De term geplande veroudering werd in de jaren 1950 populair gemaakt door industrieel ontwerper Brooks Stevens, die voorstelde dat bedrijven tijdens de ontwerpfase van een product moesten nadenken over de gehele levenscyclus ervan en moesten anticiperen op het natuurlijke verlangen van de consument om steeds weer iets nieuws en iets beters te bezitten. Stevens stelde voor dat een iteratieve benadering van productontwerp niet alleen zou helpen om de productiekosten laag te houden, maar de consument ook zou inspireren om iets eerder dan absoluut noodzakelijk een aankoop te doen, wat op zijn beurt de economie groeiend zou houden en een secundaire markt voor gebruikte producten zou creëren.
In de loop der jaren hebben critici het concept van geplande veroudering de schuld gegeven van alles, van slechte productkwaliteit tot het creëren van een wegwerpmaatschappij die niet meer weet hoe het is om te leven in een wereld waar producten werden "gebouwd om lang mee te gaan". Voorstanders van geplande veroudering wijzen erop dat de technologie zeer snel verandert en het is gewoon gezond verstand voor fabrikanten om het einde van de levenscyclus van een product te erkennen en daarop vooruit te plannen.
In de computerindustrie, waar iteratieve software- en hardwarereleases ervoor zorgen dat veroudering veel sneller optreedt dan in andere industriesectoren, is het falen om te plannen voor veroudering een echte zorg. In veel datacenters, waar vernieuwingscycli om de drie jaar voorkomen en e-waste verwijdering bij wet is geregeld, moet hardware op een milieuverantwoorde manier worden afgedankt.