Een EMV-kaart is een krediet- of debetkaart met een ingebedde microchip en bijbehorende technologie die ontworpen is om veilig te kunnen betalen bij compatibele POS-terminals (Point of Sale).
Compatibele terminals maken het mogelijk de kaart te dippen voor chip- en PIN- of chip- en handtekeningauthenticatie. EMV-kaarten kunnen ook contactloze betalingen ondersteunen door middel van near-field communication (NFC) draadloze connectiviteit. Wanneer een klant de betaalkaart insteekt of tikt, communiceert de terminal met het systeem van de kaartuitgever voor verificatie en wordt een eenmalige transactiecode uitgegeven. De klant voert zijn PIN-code in of ondertekent om tweestapsverificatie te bieden. Invoer via PIN wordt als veiliger beschouwd omdat het ook twee-factor authenticatie biedt: iets wat de gebruiker heeft (de kaart) en iets wat de gebruiker weet (de PIN).
EMV staat voor Europay, Mastercard en Visa, de drie organisaties die verantwoordelijk zijn voor de standaard. In oktober 2015 sloten de Verenigde Staten zich aan bij 80 landen over de hele wereld die EMV al hadden geïmplementeerd. De deadline van 1 oktober van de Payment Card Industry (PCI) betekende een verschuiving in de aansprakelijkheid: Vóór die datum deelden de kaartprovider en de handelaar de kosten van frauduleuze transacties.
Na de deadline, als één partner in de transactie niet voldoet aan de EMV-standaard, moet deze het verlies dragen: Als de winkelier een EMV-terminal heeft, maar de financiële instelling heeft verzuimd om de klant een EMV-kaart te geven, dan ligt de last bij de financiële instelling. Maar als de klant een EMV chip kaart heeft gekregen, maar de winkelier heeft geen EMV-compliant terminals geïnstalleerd, dan wordt de winkelier als enige verantwoordelijk gehouden. Als beide partijen aan de norm voldoen, wordt de uitgever van de kaart verantwoordelijk gehouden.