Betaalde prioritering, op het internet, is het optimaliseren van data transfer rates voor edge providers in ruil voor betaling. Betaalde prioritering creëert de mogelijkheid van "fast lanes" voor grote media sites en service providers zoals Facebook, Google en Netflix. Deze praktijk wordt ook wel verticale prioritering genoemd.
De vraag of het al dan niet eerlijk is dat bepaalde soorten internetverkeer voorrang krijgen, is een belangrijk aspect van het Net Neutrality debat. Sommige critici van Netneutraliteit vinden dat mediareuzen die bandbreedte opslorpen, zoals Netflix, extra zouden moeten betalen voor de zware belasting die zij op breedbandnetwerken leggen. Sommige voorstanders van netneutraliteit stellen dat een fast lane voor de ene site noodzakelijkerwijs andere, potentieel concurrerende sites zou vertragen.
Google en Netflix zijn twee belangrijke critici van betaalde prioritering. Zij, en andere edge providers, beweren dat fast lanes van internet service providers (ISP's) poortwachters zouden maken en hen de macht zouden geven om vrije marktactiviteiten te beïnvloeden. Kleinere edge providers vrezen dat wanneer een gevestigde site eenmaal prioriteit heeft gekregen, deze de concurrentie zal domineren en innovatie zal verstikken. In 2010 werd een duidelijke regel in de Open Internet Order goedgekeurd door de Federal Communication Commission (FCC), die betaalde prioritering specifiek verbiedt.